Biography 

Als leraar en beeldend vormer geeft Johan Heijnen al 50 jaar inhoud aan zijn existentie. In de rol van leraar was hij vooral bezig met de vorming en de scholing van het kind. In de rol van beeldend vormgever ligt de focus op zijn eigen ontwikkeling en visie op het bestaan. 

In zijn schilderwerk nam hij daarbij als uitgangspunt de door hem benoemde 24-uurs mens. In zijn werk waren de horizontale en verticale geabstraheerde mensfiguren nadrukkelijk aanwezig. Deze gaven verwijzingen naar hetgeen de mens in zijn 24-uurs cyclus zoal bezig houdt. Daarbij wilde hij vooral wijzen op de discrepantie die er wellicht bestaat tussen de verticale en horizontale posen en bijhorende stemmingen. Het schilderen geeft hem de absolute vrijheid de interpretatie van de positie van de mens binnen hert universum uit te beelden. Geen enkel ander communicatiemiddel komt daarbij in de buurt. 

Hij heeft een warme belangstelling voor filosofen als Sartre, Camus en Maurice Merleau-Ponty. Hij deelt met hen het idee dat de mens met grote individuele vrijheden de spelregels mag bepalen zonder gebonden te zijn aan religie. Het maken van eigen waarden en normen maakt de mens echt vrij. Jammer dat de mens vooral neigt naar volgzaamheid en leeft binnen vastgestelde kaders. Hij vindt dat Sartre gelijk heeft als hij dat bestempelt als "te kwader trouw". 

Ook Johan Heijnen heeft die bedoelde vrijheid alleen kunnen nemen binnen de context van het schilderen. Daar tartte hij de absurde gedachte zin te kunnen geven aan het leven binnen een verder zinloos universum. 

Het overlijden van zijn oudste zoon was er de oorzaak van dat er een abrupt einde was gekomen aan zijn beeldende inspiratie. Het was begin 2014. We schrijven nu ruim 5 jaar later. Meer begeesterd dan ooit maar ook afgeladen met een stuk levenservaring. 

Wars van welke Academische normen dan ook vertrouwt hij de materie toe aan de drager. Geïnspireerd door tijdgenoten als Gerhard Richter en Anselm Kiefer ploegt hij in hun spoor op zoek naar de schoonheid van het vergankelijke. 

Op zoek naar het wormgat wat hem neerzet in een andere tijd en hem oog in oog brengt met het verschrompelend verleden, tevens zijnde het toekomstperspectief van al wat is en nog komen gaat. Geen nodeloze inspanning om de patina van veroudering te ontlopen. Een volledige acceptatie van het onvermijdelijke ontbindingsproces wordt de basis voor zijn werk.

In het werk van Heijn brengt hij een ode aan het vergankelijke en breekt met de wetmatigheden die binnen smaak en schoonheid zo een grote rol vervullen. Een ode aan het oncontroleerbare, de imperfectie en het verval.

Hij ziet daarbij de mens als een wel erg tragisch wezen dat volledig losgeslagen de strijd om zelfbehoud aan het verliezen is. De mens die de leefbaarheid van de planeet haast schaamteloos de nek omdraait en nauwelijks stilstaat bij het feit dat natuurkrachten de uiteindelijke regie hebben over het verval. 

Schimmels, microben en chemicaliën zullen al wat is in no time tot zich nemen. In de hele korte tijdspanne waarin de mens zich manifesteert en streeft naar de macht over planeet en zelfs universum is er de kracht van iets wat vele malen groter en sterker is. En onze nietigheid genadeloos zal aantonen. 

Het is die kracht die Heijn uitdaagt te verbeelden. Een op voorhand kansloze onderneming vindt de kunstenaar zelf. Maar zo verdomd inspirerend. Beeldend meeliften op de onvermijdelijke route naar het verval. Klaar met het geworstel van de mens te streven naar ultieme perfectie en wereldoverheersing. Geen diepzinnig geneuzel naar aanleiding van politieke partijprogramma's, het al dan niet dichtdraaien van welke kraan dan ook, dagelijkse files, de opwarming van de aarde, de ridicule discussie rondom stikstof beheersing en de hype rond circulaire economie. De reis naar het verval is ingezet, misschien wel een mooie reis. 

De schoonheid van het vergankelijke.